De tragische vriendschap tussen Willem Kloos en Jacques Perk heeft hun levens getekend en is van grote invloed geweest op de ontwikkeling van de Nederlandse literatuur. Al snel na de kennismaking op 15 mei 1880 is hun relatie zo intens dat zij liefdesgedichten voor elkaar schrijven. Later wordt Kloos steeds veeleisender, totdat zijn vriend het niet meer volhoudt en in het voorjaar van 1881 het contact verbreekt. Kloos blijft gebroken achter. Wanneer hij niet veel later hoort dat Perk doodziek is, doet hij alles om zijn vriend nog te zien, maar Perk wil niet meer van hem weten. Nadat Perk is gestorven, schrijft Kloos een daverend in memoriam. Kloos leeft voor twee. Hij trotseert de stortvloed van honende reacties op dit artikel en probeert intussen de literaire nalatentschap van Perk in handen te krijgen. Hij wil nog maar één ding: zijn dode en nog vrijwel onbekende vriend door een bundeling van diens gedichten onsterfelijk maken. In 'Onder de blauwe oneindigheid' geeft Bart Slijper een schitterend beeld van dit ontroerende liefdesverhaal.