W.F. Hermans

Willem Frederik Hermans (1921-1995) is considered one of the most important Dutch writers, but he was also a physical geographer and photographer. He initially practiced photography as a hobby, out of boredom, or when his other work was not progressing, but it grew into a passion that never let go of him. In 1957, when his novel The Darkroom of Damokles was not going well, he seriously considered retraining as a photographer. He measured the company name 'Persfotobedrijf W.F. Hermans' and was apprenticed to Nico Jesse, from whom he also took over an old Leica. With that, he started shooting fanatically. Eventually, the Leica got a key role in his novel. Hermans' photos are permeated with the writer's vision and the intense gaze of the geologist, who recognizes the underlying structures in every landscape and observes that everything is irrevocably dominated by decay. But in addition to the images of neglected houses and peeling posters, a softer subject also stands out. Hermans photographed many people, just on the street, and a striking number of children. And last but not least, very often themselves. The closed Hermans archive was opened once for this book. Piet Schreuders and Bram Oostveen made a new selection from over five thousand black-and-white photos and ten thousand color slides. It is the first publication of photos that Hermans did not compile himself. Most of the images shown here have never been published before. Exhibition: Photo Museum, The Hague, The Netherlands (20.08.2022 - 08.01.2023)

Willem Frederik Hermans (1921-1995) geldt als een van Nederlands belangrijkste schrijvers, maar daarnaast was hij ook fysisch geograaf en fotograaf. Die fotografie beoefende hij aanvankelijk als hobby, uit verveling, of als zijn andere werk niet opschoot, maar het groeide uit tot een passie die hem nooit meer losliet. In 1957, toen zijn roman De donkere kamer van Damokles niet wilde vlotten, overwoog hij ernstig om zich te laten omscholen tot fotograaf. Hij mat zich de firmanaam 'Persfotobedrijf W.F. Hermans' aan en ging in de leer bij Nico Jesse, van wie hij ook een oude Leica overnam. Daarmee sloeg hij fanatiek aan het fotograferen. Uiteindelijk kreeg de Leica een sleutelrol in zijn roman. Hermans' foto's zijn doortrokken van de visie van de schrijver en de intense blik van de geoloog, die in ieder landschap de onderliggende structuren herkent en constateert dat alles onherroepelijk in het teken staat van verval. Maar naast de beelden van verwaarloosde huizen en afgebladderde affiches valt ook een zachter onderwerp op. Hermans fotografeerde veel mensen, gewoon op straat, en opvallend veel kinderen. En niet in de laatste plaats ontzettend vaak zichzelf. Voor dit boek werd het gesloten archief-Hermans eenmalig opengesteld. Piet Schreuders en Bram Oostveen maakten een nieuwe selectie uit ruim vijfduizend zwart-witfoto' Ưen tienduizend kleurendia's. Het is de eerste publicatie van foto's die Hermans niet zelf samenstelde. De meeste hier getoonde beelden zijn nooit eerder gepubliceerd. Exhibition: Fotomuseum, The Hague, The Netherlands (20.08.2022 - 08.01.2023)